τὴν ἡμέρα μὲ τὴν ἀγάπη της. Τὸν ἥλιο, τ’ ἀστέρια,
τὰ πράγματα − ὅλα νὰ στρέφονται, ὅπως
καὶ μέσα στὸ σύμπαν, μέσα στὴν ποίηση.
Ὅπου φῶς κι’ ὅπου βλέφαρο σ’ ἕνα δίσκο μικρότερο,
σὲ μιὰ σφαίρα, ἕνα σχῆμα βιβλίου, ποὺ θἆναι
καὶ δίσκος καὶ σφαίρα καὶ ἄπειρο. Ὅλο
τὸν κόσμο μὲ ἀνέπαφες τὶς ἀχνὲς του γραμμές,
τὴν ἁρμονία ὅπως εἶναι φωτισμένη ἀπὸ μιὰ
καλωσύνη παγκόσμια − κινώντας σὲ ἀνάταση
τὶς γραμμὲς καὶ τὰ χρώματα.
Νὰ φτιάξω ἕναν κόσμο ποὺ τίποτα
δὲ θὰ τοῦ λείπει. Ἕναν κόσμο ὅπως ἦταν
πρὶν ἀκόμη φθαρεῖ. Πρὶν ἀκόμη σκοτώσει
ὁ Κάϊν τὸν Ἄβελ. Ν’ ἀναβλύζουνε οἱ λέξεις μου
νερὸ καὶ χορτάρι. Ν’ ἀναβλύζουνε ζῶσα
σιωπὴ καὶ χαμόγελο.
Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
