Ο παθιασμένος με τα χρήματα ποτέ δε θα χορτάσει.
 |
| Απληστία - Greed - MTG by IzzyMedrano |
Βασιλική Δεδούση - Πολυχρονοπούλου
Ο παθιασμένος με τα χρήματα
ποτέ δε θα χορτάσει.
Και ποιο το κέρδος
από τα πλούτη τα πολλά και τα γενήματά τους;
Όλα, κέρδη και πλούτη, μάταια.
Όσο πληθαίνουν τ΄ αγαθά,
μαζεύονται και οι άχρηστοι
οπού τα κατατρώγουν.
Και ποιο είναι τάχα τ’ όφελος
του πλούσιου που τα ‘χει,
παρά να βλέπει,
έτσι μπροστά στα μάτια του,
τ’ αγαπημένο του το βιός
αυτοί να σπαταλούνε;
Ο τίμιος ο δουλευτής,
για λίγο φάει, για πολύ,
γλυκόν έχει τον ύπνο.
Από την άλλη ο πάμπλουτος,
από τις έγνοιες τις πολλές
και την αχορτασιά του,
δεν ημπορεί ποτέ γλυκά
τα μάτια του να κλείσει.
Μιαν άλλη αρρώστια, ολέθρια
είδα στη γη να υπάρχει.
Τον πλούτο, που σωρεύεται
και μόνο βλάβες φοβερές
στον κάτοχό του φέρνει.
Και έρχεται ώρα κακιά,
κι ο πλούτος πάει,
σαν τον καπνό σκορπίζεται,
και στο παιδί που γέννησε
από τα πλούτη τα πολλά
τίποτα δεν του έμεινε
κληρονομιά να δώσει.
Γυμνός γεννιέται ο άνθρωπος,
γυμνός στο χώμα μπαίνει.
Μένουν τα χέρια του αδειανά
και δεν τον συντροφεύουν
τα αγαθά των κόπων του
στο ύστερο ταξίδι.
Και τούτο είναι βέβαια
ακόμα λυπηρότερο,
αφού, έτσι, όπως ήρθε, φεύγει.
Και ποιο το κέρδος του λοιπόν,
που σ΄ όλη του τη ζήση
τον άπιαστο τον άνεμο
συνέχεια κυνηγούσε;
Και όλες οι μέρες βέβαια
του πλεονέκτη άνθρωπου
είναι σκοταδιασμένες,
μέσα σε πένθος και οργή,
σε βάσανα και πόνους.
Όλη τη ζήση την περνά
μ΄έγνοιες αρρωστημένες.
Και να ποιο είναι το καλό
που ευτυχία φέρνει.
Ο άνθρωπος να τρώει, να πίνει
και τα καλά που κέρδισε με μόχθο
και κοπιάζοντας, για όσες μέρες ο Θεός
έδωσε στη ζωή του,
ν' απολαμβάνει με χαρά.
Αυτό είναι το κέρδος του,
αυτό το μερτικό του.
Σε όποιον έδωσ' ο Θεός πλούτη πολλά
και υπάρχοντα,
του 'δωσε και την άδεια
να χαίρεται τα δώρα,
να παίρνει τη μερίδα του
και τους καρπούς του κόπου του
να τους απολαμβάνει.
Αυτά είναι δώρα απ' τον Θεό,
γιατί αυτόν τον άνθρωπο δεν τόνε βασανίζουν
σκοτούρες και προβλήματαστις μέρες της ζωής του,
αφού η καρδιά του ευφραίνεται
με τα καλά που έχει.
---------
«Ο Εκκλησιαστής παραμένει ένα αίνιγμα. Την ίδια στιγμή που χαρακτηρίζεται ως το σκοτεινότερο κείμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Εκκλησιαστής περιγράφεται και σαν ένας φιλοσοφικός ύμνος στη χαρά. Ίσως γιατί τόλμησε να βυθιστεί πέρα ώς πέρα στο σκοτάδι της ματαιότητας, για να βρει ένα πράγμα αληθινά φωτεινό.
Η χαρά του κόπου. Αυτό είναι το μερτικό του ανθρώπου, το μόνο πράγμα που αξίζει στις μετρημένες μέρες της ζωής του.»
---------
Το αρχαίο κείμενο
καὶ τίς ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτῶν γένημα;
καί γε τοῦτο ματαιότης.
10 ἐν πλήθει ἀγαθωσύνης ἐπληθύνθησαν ἔσθοντες αὐτήν·
καὶ τί ἀνδρεία τῷ παρ᾿ αὐτῆς ὅτι ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ὁρᾶν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ;
11 γλυκὺς ὕπνος τοῦ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται·
καὶ τῷ ἐμπλησθέντι τοῦ πλουτῆσαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν τοῦ ὑπνῶσαι.
12 ἔστιν ἀρρωστία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον,
πλοῦτον φυλασσόμενον τῷ παρ᾿ αὐτοῦ εἰς κακίαν αὐτῷ,
13 καὶ ἀπολεῖται ὁ πλοῦτος ἐκεῖνος ἐν περισπασμῷ πονηρῷ,
καὶ ἐγέννησεν υἱόν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν χειρὶ αὐτοῦ οὐδέν.
14 καθὼς ἐξῆλθεν ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς αὐτοῦ γυμνός,
ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡς ἥκει, καὶ οὐδὲν οὐ λήψεται
ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρὶ αὐτοῦ.
15 καί γε τοῦτο πονηρὰ ἀρρωστία· ὥσπερ γὰρ παρεγένετο,
οὕτως καὶ ἀπελεύσεται, καὶ τίς ἡ περισσεία αὐτοῦ, ᾗ μοχθεῖ εἰς ἄνεμον;
16 καί γε πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἐν σκότει
καὶ ἐν πένθει καὶ θυμῷ πολλῷ καὶ ἀρρωστίᾳ καὶ χόλῳ.
17 ᾿Ιδοὺ εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν, ὅ ἐστι καλόν, τοῦ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν
καὶ τοῦ ἰδεῖν ἀγαθωσύνην ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ,
ᾧ ἐὰν μοχθῇ ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆς αὐτοῦ,
ὧν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός· ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτοῦ.
18 καί γε πᾶς ἄνθρωπος, ᾧ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸς πλοῦτον
καὶ ὑπάρχοντα καὶ ἐξουσίασεν αὐτῷ φαγεῖν ἀπ᾿ αὐτοῦ
καὶ λαβεῖν τὸ μέρος αὐτοῦ καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι ἐν μόχθῳ αὐτοῦ,
τοῦτο δόμα Θεοῦ ἐστιν.
19 ὅτι οὐ πολλὰ μνησθήσεται τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ·
ὅτι ὁ Θεὸς περισπᾷ αὐτὸν ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας αὐτοῦ.
--------------
Ο Εκκλησιαστής (Ἐκκλησιαστής, εβρ. קֹהֶלֶת) είναι ένα από τα 24 βιβλία της Τανάκ (της ιουδαϊκής Βίβλου), και το εικοστό έβδομο από τα 49 της ορθόδοξης χριστιανικής Παλαιάς Διαθήκης, γραμμένο κατά την περίοδο από το 450 ως το 180 π.Χ..
Ο τίτλος «Εκκλησιαστής» (που μεταγράφηκε αμετάφραστος στη λατινική, και από εκεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ως Ecclesiastes) είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Κοχελέτ ή Κοχελέθ (Kohelet ή Qoheleth), που σημαίνει αυτόν που συγκαλεί συνέλευση (πρβλ. «εκκλησία του δήμου»), αλλά παραδοσιακά μεταφράζεται ως «Διδάσκαλος» ή «Κήρυκας», το ψευδώνυμο που μεταχειρίζεται ο συγγραφέας του βιβλίου.
Το βιβλίο αποτελεί περιγραφή εμπειριών και συναγωγή διδαγμάτων από αυτές, συχνά αυτοκριτικών. Ο συγγραφέας... εξετάζει το νόημα της ζωής και το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ζει κάποιος.
Διακηρύσσει ότι όλες οι πράξεις του ανθρώπου είναι ... «ανάσα του ανέμου», δηλαδή μάταιες, καθώς τόσο ο πλέον σώφρονας, όσο και ο πλέον άφρονας καταλήγουν στον θάνατο.
Ο Εκκλησιαστής ωστόσο σαφώς υιοθετεί τη σωφροσύνη ως μέσο για μια καλή επίγεια ζωή. Στο φως της ματαιότητας αυτής της ζωής, ο άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει τις απλές χαρές της καθημερινής ζωής, οι οποίες είναι δώρα από το χέρι του Θεού.
Το βιβλίο καταλήγει με την παραίνεση: «τὸν Θεὸν φοβοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ὁ ἄνθρωπος.» (κεφ. ιβ΄, στ. 13).
Ο Εκκλησιαστής άσκησε βαθιά επίδραση στη λογοτεχνία και γενικότερα στη σκέψη του δυτικού κόσμου.
Ο Εκκλησιαστής άσκησε βαθιά επίδραση στη λογοτεχνία και γενικότερα στη σκέψη του δυτικού κόσμου.
Περιέχει τις πολύ γνωστές φράσεις «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (κεφ. α΄, στ. 2) και «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον» (α΄ 9).
πηγή
πηγή
