ποτάμια καί νύχτες. Ἀρκεῖ νά μπορέσεις
νά σώσεις στό τέλος τήν ψυχή σου, καθώς
ἡ μητέρα τό βρέφος της
διαβαίνοντας
μιά
πυρκαγιά ἤ μιά θάλασσα.
"ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Διάλογος με τον κόσμο"
Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
————————————————
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω, ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο...