Τάσος Λειβαδίτης — «ΔΩΣΕ, Κύριε, νά ‘μαστε πάντοτε ἕτοιμοι... »

FINE ART RENDERINGS OF THE COSMOS

 

ΔΩΣΕ, Κύριε, νά ‘μαστε πάντοτε ἕτοιμοι, καί μαζί μέ τή βροχή

  σου στάλαξε στ’ ἀμπέλια

τήν ευσπλαχνία νά λησμονάμε, σπίτι ποτέ δέ χτίσαμε καί ζήσαμε

   ἔξω ἀπ’ τή θλίψη μας

γιά νά μή μᾶς βρίσκουν, πλάι στούς φράχτες κοιμηθήκαμε

σκεπασμένοι μόνο μέ τό μυστικό μας, καί πάντα ἀπό σιωπηλούς

   δρόμους πηγαίνουμε

ἔρημοι, γυμνοί, ἐνώ κάποιος πού πεθαίνει αὐτήν τήν ὥρα περπατάει,

   μέ τόν μανδύα του αὐτός, μαζί μας.

 

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΡΑΞΗ (χορικό) 1974

Εκδόσεις Μετρονόμος, τόμος 2ος, σελ. 128

Νικηφόρος Βρεττάκος — Ανασύνθεση

Γράφοντας, προσπαθῶ νὰ μπάσω στὶς λέξεις μου
τὴν ἡμέρα μὲ τὴν ἀγάπη της. Τὸν ἥλιο, τ’ ἀστέρια,
τὰ πράγματα − ὅλα νὰ στρέφονται, ὅπως
καὶ μέσα στὸ σύμπαν, μέσα στὴν ποίηση.
Ὅπου φῶς κι’ ὅπου βλέφαρο σ’ ἕνα δίσκο μικρότερο,
σὲ μιὰ σφαίρα, ἕνα σχῆμα βιβλίου, ποὺ θἆναι
καὶ δίσκος καὶ σφαίρα καὶ ἄπειρο. Ὅλο
τὸν κόσμο μὲ ἀνέπαφες τὶς ἀχνὲς του γραμμές,
τὴν ἁρμονία ὅπως εἶναι φωτισμένη ἀπὸ μιὰ
καλωσύνη παγκόσμια − κινώντας σὲ ἀνάταση
τὶς γραμμὲς καὶ τὰ χρώματα.

Νὰ φτιάξω ἕναν κόσμο ποὺ τίποτα
δὲ θὰ τοῦ λείπει. Ἕναν κόσμο ὅπως ἦταν
πρὶν ἀκόμη φθαρεῖ. Πρὶν ἀκόμη σκοτώσει
ὁ Κάϊν τὸν Ἄβελ. Ν’ ἀναβλύζουνε οἱ λέξεις μου
νερὸ καὶ χορτάρι. Ν’ ἀναβλύζουνε ζῶσα
σιωπὴ καὶ χαμόγελο.

Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Νικηφόρος Βρεττάκος — Η κρύπτη

Ανακάλυψα πως η καρδιά μου
είναι μια κρύπτη

που μέσα της βρίσκεται το
παγκόσμιο εμβατήριο
της ειρήνης και πως
ο ήλιος χαμήλωσε
κι ακόμη δεν άδειασα
την κρύπτη σου, Κύριε.

Αλέξανδρος Παναγούλης — Η Μπογιά

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά.

 
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού.

 
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν

Στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου - Απομόνωση - Ιούνιος 1971

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
από την έκδοση «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ», εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ