Γιάννης Ρίτσος — Εαρινή Συμφωνία XV Άξιζε να υπάρξουμε/για να συναντηθούμε.

doves fly out of hand

Άξιζε να υπάρξουμε 

για να συναντηθούμε.

Το φιλί μας εσφράγισε
την αιώνια σιγή.
Δε μένει πια κενή
μήτε μια ρόδινη γωνία
των κυττάρων μας.

Τίποτ’ άλλο.
Τίποτ’ άλλο.
Να φύγουν οι σκιές και τα φώτα
απ’ το χλωρό μέτωπό σου.

Ρίξε στη φωτιά
τα ξερά δάφνινα στεφάνια
που ρυτιδώνουν το φέγγος
του ερωτικού κοιτώνα μας.

Τι προσθέσει ένα διάδημα
στο διάδημα
των φιλημένων μαλλιών μας;

Νυχτώνει.
Ένα θάμβος λευκό αιωρείται
πάνω απ’ το σύσκιο δάσος
– μια σειρά περιστέρια
– τα επερχόμενα χάδια μας.

Συγχώρεσέ με, αγάπη,
που απόψε τραγουδώ
αυτές τις ασημένιες ώρες
που θα ‘πρεπε τα χέρια μου να υψώνω
στ’ αστέρια των μαλλιών σου.

Ρίχνω ένα ψίχουλο
στα πληγωμένα αηδόνια
που ‘χαν ταΐσει
κάποτε με φως
την πληγή μου.

Γιάννης Ρίτσος — Εαρινή Συμφωνία XIV / Απλώνουμε τα χέρια/στον ήλιο/και τραγουδάμε... / Μέσα στη φούχτα της αγάπης χωράει το σύμπαν.

Nature Artists Famous

Απλώνουμε τα χέρια
στον ήλιο
και τραγουδάμε.

Το φως κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου
και της πέτρας.

Οι κραυγές της ζωής
τεντώσαν τόξα δύναμης
τα κλαδιά.

Η φλούδα των δέντρων
χλωρή και στιλπνή
λαμποκοπά
- ριγωτό στεφάνι τεντωμένο
σ' άγουρα στήθη χωρικής.

Πώς αγαπούμε 
τα ερωτικά κορμιά μας.

Μη μας καλείτε να φύγουμε.
Κλεισμένοι στο κορμί μας
είμαστε παντού.

Κάθε πουλί
που βουτάει στο γαλάζιο
κάθε χορταράκι
που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου
μας φέρνει το μήνυμα του Θεού.

Οι άνθρωποι
περνούν πλάι μας
ωραίοι αγαπημένοι
ντυμένοι
τ' όνειρό μας τη νιότη μας
και την αγάπη μας.

Αγαπούμε
τον ουρανό και τη γη
τους ανθρώπους και τα ζώα
τα ερπετά και τα έντομα.
Είμαστε κι εμείς
όλα μαζί
κι ο ουρανός και η γη.

Το κορμί μας περήφανο
απ' της χαράς την ομορφιά.
Το χέρι μας παντοδύναμο
απ' την ορμή της αγάπης.

Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.