 |
Από τη συλλογή «ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ» (1952)
V (απόσπασμα)
Και να,
Που πια δεν είμαστε εμείς οι δυο μες στην αγάπη μας.
Μες στην αγάπη μας η πεθαμένη μου μητέρα ανεβαίνει
έναν άσπρο λόφο
και μαζεύει στην ποδιά της τις αχτίδες του πρωινού
μες στην αγάπη μας διαβαίνουν με καντάδες όλα τα σκοτωμένα
παιδιά της γειτονιάς μας
μες στην αγάπη μας όλα τα μαραμένα κορίτσια δεν αναστενάζουν
πια
μα έχουν κι αυτά ένα χαμόγελο, ένα λουλούδι κ’ ένα παλληκάρι
που θα του δοθούνε
κι εκείνο το άλαλο παιδάκι της γειτονιάς μες στην αγάπη μας
μπορεί και τραγουδάει
μες στην αγάπη μας μια λάμπα φέγγει στους ταπεινούς
μες στην αγάπη μας αχνίζει ένα ψωμί για όλους τους
πεινασμένους
μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα
μες στην αγάπη μας όλοι οι νεκροί δεν είναι άγνωστοι πια
μα τους φωνάζουμε όπως η μητέρα τους με τα μικρά ονόματά τους
μες στην αγάπη μας χιλιάδες άνθρωποι βαδίζουν με σημαίες
άλλος πέφτει, άλλοι τρέχουν αμέσως και σηκώνουν τη σημαία του
κι όλο βαδίζουν κι όλο προχωράνε κι όλο πηγαίνουν με
ζητωκραυγές
μες στην αγάπη μας.
