και η απάντησή μου πρέπει να είναι
ερμαφρόδιτη
κάνω πως δεν ακούω την ερώτηση,
είναι που περιμένω την πανσέληνο
ν’ αρπάξω την κούνια
που κρέμεται από εκεί πάνω
να σε καθίσω και
κουνώντας σε απαλά
ν’ αρχίσω πάλι τα γνωστά παραμύθια
Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
————————————————
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω, ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο...