Νικηφόρος Βρεττάκος — Το παιδί με τα σπίρτα

Το παιδί της μεγάλωσε. Έκλεισε σήμερα 
τα έξη του χρόνια. Το χτένισε όμορφα. 
Δε θάχει πια ανάγκη. Περνά και το βλέπει. 
Στη γωνιά της πλατείας στέκει σαν άντρας. 
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα έχει κιόλας 
πουλήσει τα τέσσερα. – Παίζει ο χειμώνας 
στα δέκα του δάχτυλα. Έγινε νύχτα. 
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της, 
         απάνω και κάτω. Σκοτάδι:

 

«Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο 
                 να φωτίσει τον κόσμο.»

Συλλογή "Η ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ"

Νικηφόρος Βρεττάκος — Το αναγνωστικό «Ήλιος και ζωή»

Ήρθες προχτές και μου αντάλλαξες

το παρόν με το μέλλον. Κατάκλυσες

με φως τα τετράδια μου. Τόσος πολύς

ουρανός που περίσσεψε, τι να τον κάνω;

Λογαριάζω να γράψω λοιπόν το Αναγνωστικό της χαράς.

Το «Ήλιος και ζωή» για τ’ αγράμματα παιδιά του αιώνα μου.

                                                                                       Ένα

βιβλίο – βουνό, να γυρίζουν

στον ήλιο τη μέρα ανάμεσα στ’ άστρα

τη νύχτα οι σελίδες του.

Από τη συλλογή "ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ"

Νικηφόρος Βρεττάκος - Η τιμή

Ο ουρανός και η γης με τίμησαν με τον πόνο.
Το έμαθα αργότερα, όταν κατάλαβα
πως το καλύτερο φως γίνεται απ’ το σκοτάδι·
μετά που ξεχείλισε μέσα μου η ποίηση
κι αρχίσαν ν’ ανάβουνε κεριά από χρόνο.

Από τη συλλογή Απογευματινό ηλιοτρόπιο (1976)

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου, ποιήματα 1933-1991 (εκδ. Ποταμός, 2008)