Στην πιο γλυκιά ώρα της μέρας
ένα κομμάτι τ' Ουρανού διάπλατα άνοιξε.
Εικοσιένας Άγγελοι πήραν το δρόμο για τη γη….
Σαρανταδυό ανέβηκαν….
Δεν ξεχώριζα τον συνοδό
από τον καινουριοφερμένο.
Στα λευκά… όλοι στα λευκά,
που χρύσιζαν….
Μόνο στα μάτια διέφεραν,
γαλανά των Αγγέλων
καστανά και μαύρα γαλανά και πράσινα
του Κωστή, της Όλγας, της Ευανθίας, του Ηλία….
Μα σε όλα τα μάτια το ίδιο χαμόγελο,
το ίδιο κοκκίνισμα στα μάγουλα,
η ίδια ευτυχία στην καρδιά.
Χειλάκια σαν τριαντάφυλλα,
αβασάνιστα από του έρωτα τα πάθη,
χεράκια άμαθα,
καρδούλες απονήρευτες….
Άνοιξε πάλι η πύλη τ' Ουρανού…
στη σειρά τους περίμεναν
εκατοντάδες άγγελοι σκουρόχρωμοι,
ο Αχμέτ… η Ζαΐρα…ο…ο…η…[*]
έγιναν ένα με τα τραγούδια τους
μια συντροφιά μεγάλη....
Χαρούμενοι πήραν το δρόμο για πάνω…
Όλα τους πίσω άφησαν
Όλα τους πίσω άφησαν
το αίμα, τον πόνο,
οι ψυχές
δεν ακρωτηριάζονται,
δε μολύνονται.
Δεν θυμούνται
οι ψυχές στον Παράδεισο…
ξεχνούν θορύβους, ψέματα,
αθλιότητα,
τη δική μας αθλιότητα
των νεκροζώντανων….
[*] μαίνεται ο πόλεμος στο Ιράκ
περισσότερα στο χαμομηλάκι
