Νικηφόρος Βρεττάκος — Οἱ λέξεις τό μάρμαρο καί τό ἀτσάλι

Σ’ ὅλη μου τή ζωή σχεδιάζω ἕνα ποίημα
συλλέγοντας λέξεις, στοιχίζοντας λέξεις,
μεταθέτοντας λέξεις. Διοχετεύοντας ἕνα
φῶς στερεό, νά δέσω τίς λέξεις, νά φτιάξω
ἕνα ποίημα ἤ κ’ ἕνα στίχο μοναχά
κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ παντός.
Γιατί καί ἡ λέξη εἶναι ἕνα θαῦμα.
Ἔχει κάτι ἀπ’ τό μάρμαρο κάτι ἀπ’ τ’ ἀτσάλι,
(ὅλα αὐτά τά λιγότερο ἀνθεκτικά).

Συλλογίζομαι πώς μπορεῖ ὥς κι αὐτό
τοῦ ἥλιου τό σύστημα νἆναι ἕνας στίχος
καί πώς θά μποροῦσε νά φτιάξει κανείς
τήν πιό στερεή και ἀκόμη τήν πιό
μεγάλη ἐκκλησία τοῦ κόσμου μέ λέξεις.

Από το ΗΛΙΑΚΟΣ ΛΥΧΝΟΣ, 1984