που ακόμα, και τότε, καρδιά μου,
σα να κάνεις σεισμό, θα σειέται κάθε άνοιξη
πάνω σου ο βράχος του.
Θάναι σα να παλεύει με την ίδια τη γη.
Θάναι σα να ζητά ν’ αφαιρέσει απ’ την κίνηση
μια της στροφή. Θάναι σα ν’ αντιστέκεται
στο κράτος της μοίρας του.
Μπορείς να βροντάς
λοιπόν το ποτάμι σου, καρδιά μου, μπορείς,
όσο που ο Κύριος να κυλήσει ένα βράχο,
να σου φράξει το στόμα που αναβρύζει απ’ την άβυσσο
αίμα και λάμψη.
Παρ’ όλο
που ακόμα, και τότε, καρδιά μου,
σα να κάνεις σεισμό, θα σειέται κάθε άνοιξη
πάνω σου ο βράχος του.
Από τη συλλογή ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ενότητα ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
