Τάσος Λειβαδίτης - Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

I set the door open in the evening 

I hold the lamp up high 

so that all those who grieve in the world can see 

can come and find company 

find the table laid
a jug of water for grief to drink
and among us there will be standing
like our brother, the pain of the world

find a corner to lean into 

a stool for the blind man to sit
and there, while we are talking
into our company, Christ too will come.

Helen Agnadopoulou

Τάσος Λειβαδίτης — Περιμένοντας το βράδυ

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

Κ’ η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη

πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο και

ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο, το

παρελθόν ένα αίνιγμα,

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο

βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό, οι

ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κ’ η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά

εξήγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Από την Ενότητα «ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΑ ΦΩΤΑ», 

της Συλλογής «ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ» (1985)

https://www.youtube.com/watch?v=yOvD9nwPmjc