κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
Κ’ η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη
πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο και
ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο, το
παρελθόν ένα αίνιγμα,
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο
βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό, οι
ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κ’ η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια
εξήγηση.
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές
τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
Από την Ενότητα «ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΑ ΦΩΤΑ»,
της Συλλογής «ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ» (1985)
https://www.youtube.com/watch?v=yOvD9nwPmjc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου