ποτάμια καί νύχτες. Ἀρκεῖ νά μπορέσεις
νά σώσεις στό τέλος τήν ψυχή σου, καθώς
ἡ μητέρα τό βρέφος της
διαβαίνοντας
μιά
πυρκαγιά ἤ μιά θάλασσα.
"ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Διάλογος με τον κόσμο"
Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
————————————————
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω, ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου