Νικηφόρος Βρεττάκος — Το νερό και η ευχαριστία

Ήπια και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.
Το νερό σου περίσσεψε-

Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες.
Βυθίζονται.
Τρέχουνε μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά,
τότε θά 'βλεπες πώς
το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο
έγινε άστρο.