Νικηφόρος Βρεττάκος — Τό μεσουράνημα τῆς φωτιᾶς

Καλοκαῖρι! Μὴν πίστεψες πὼς δὲ συλλογιέμαι!
Ἡ σκέψη μου εἶναι ἀγάπη κι’ ἡ ἀγάπη μου σκέψη.

Ὡς κι’ ὁ πόνος μου ἔγινεν ὠμορφιά! Ὅλα μέσα μου
Μεταμορφώθηκαν σὲ ἄστρα! Μυστηριακή θεία δύναμη
Ποὺ ἀναθρώσκει ἀπ’ τὰ βάθη μου ἀντανακλᾶ καὶ στολίζει
Μὲ τὴν ἐξαίσια της λάμψη τὸ μηδὲν καὶ τὴ νύχτα!

Μὴ ρωτῆστε ποῦ πέφτουν τὰ ποτάμια τῆς Γῆς
Τὶ στηρίζουν οἱ κορφὲς τῶν βουνῶν
Τὶ κρύβει ἀπὸ πάνω μας ἡ μεγάλη φωτιά!
Δὲν ὑπάρχει ἄλλο τίποτε!

Τραγουδῶ σὰν πουλὶ στ’ ἀκρινότερο δέντρο τοῦ κόσμου:
Ἀγαπῶ, ἄρα ὑπάρχω.

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1ος τόμος, 1981