Τάσος Λειβαδίτης — Τα ωραία χρυσάνθεμα / «... κι όταν κάποτε έρθει η ώρα ν’ απολογηθώ, θα 'χω μάρτυρες όλους / τους περαστικούς που στάθηκα αμήχανος μπροστά τους... »

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ψάχνοντας με τα μάτια τον

   ορίζοντα.

Σφυρίγματα των τραίνων που σε πηγαίνουν πιο μακριά απ’ τα τραίνα.

Vincent Willem van Gogh - Τέσσερα κομμένα ηλιοτρόπια 1887

Εκείνη τη νύχτα, ήμουν κρυμμένος πίσω από την ντουλάπα,

αλλά γιατί να προβαίνω σε αποκαλύψεις, οι καιροί ήταν δύσκολοι:

  επαναστάσεις, διαψεύσεις

κι άλλοτε συμβαίνουν γεγονότα που θυμάσαι ότι τα ξανάζησες – σε

   ποιο όνειρο τάχα ή σε ποιαν άλλη ζωή,

μικρές κάμαρες που περπάτησα πάνω – κάτω όλη την απεραντοσύνη

άδειοι μοναχικοί δρόμοι, όπου έζησα τις πιο ωραίες μου περιπέτειες

κι όταν κάποτε έρθει η ώρα ν’ απολογηθώ, θα 'χω μάρτυρες όλους

   τους περαστικούς που στάθηκα αμήχανος μπροστά τους,

μην έχοντας τι να πω. Λοιπόν, τι απέγιναν τα ωραία χρυσάνθεμα;

Πού πήγαν οι παλιές μέρες;

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ψάχνοντας με τα μάτια τον

  ορίζοντα.

Σφυρίγματα των τραίνων που σε πηγαίνουν πιο μακριά απ’ τα τραίνα.

Συλλογή: «ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ», 1990

Εκδόσεις Μετρονόμος, τόμος 3ος, σελ. 462