 |
| La Capanna del Silenzio saved to Vasilij Kandinskij “La vita colorata”, 1907 |
Α, ζωή
κάθε μέρα και πιο παράφορη και πιο σπαραχτική και πιο μάταιη
και πιο απέραντη
γκρεμίζοντας τις πόλεις, τις φιλίες, τους πλανήτες,
χωρίζοντας τα στόματα των ερωτευμένων και των παιδιών από το
μητρικό βυζί
και σμίγοντας ξάφνου όλες τις πληγές σε ένα μοναχικό τραγούδι
συντρίβοντας τα όνειρα και πάνω απ' την πικρή τους στάχτη
ανάβοντας, σαν ένα γαλαξία, ετούτη τη φτωχή πραγματικότητα
γενναίοι, δειλοί, ηλίθιοι, μεγαλοφυΐες, πόρνες, άγιοι,
άρχοντες,
ζητιάνοι
τ' όνειρο ενός παιδιού και χίλιες ερειπωμένες δόξες,
απέραντες στρατιές νικητών και μισό σαπισμένο μήλο
ζυγίζοντας το ίδιο στη σιωπηλή παλάμη της αιωνιότητας -
κυλάει κυλάει
μες απ' τη χιονοθύελλα του χρόνου και την ειρήνη των νεκρών
μες απ' τους καταρράκτες των αστερισμών, τα λίκνα, τις
θρησκείες, τα
λαγόνια, τους λυγμούς
μες από τα τσεκούρια, τις μητέρες, τους βορβούς, τις δόξες,
τη χολέρα, τον εγωισμό,
μες απ' τα ηλιακά συστήματα και τις ταπεινές λαϊκές λάμπες
ανανεώνοντας τους έρωτες και τα καλαμπόκια και τα εγκλήματα
και τους πολικούς
αστέρες
ακατανίκητη, ανεξιχνίαστη, αναπότρεπτη, ανεξάντλητη,
ανένδοτη,
ασυγκράτητη
κυλάει, κυλάει...
Και πηγαίνετε να πεθάνετε, εσείς που πρέπει να πεθάνετε.
Όπως πεθαίνει το κλήμα για να γεννηθεί το τραγούδι και
τ΄ όνειρο κ’ η
γιορτή.
Αν φοβηθείτε εσείς, η ζωή είναι αναρίθμητη κι άλλους θα
στείλει
να την
υπερασπίσουν.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος, άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη
σημαία, άλλη καρδιά, άλλο άστρο,
άλλη δικαιοσύνη -
απ' τη ζωή.
Και πηγαίνετε να ξεχαστείτε, εσείς που πρέπει να
ξεχαστείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου