Jacques Prévert — Στο μεγάλο ποτέ - Au grand jamais. Στη μεγάλη νύχτα στη μικρή ημέρα στο μεγάλο ποτέ στο μικρό πάντα θα σ᾽αγαπώ

Edv. Munch, Στάχτες. 1894. Εθνική Πινακοθήκη Νορβηγίας. Όσλο.

Ακόμα ένα ποίημα του Ζακ Πρεβέρ που αφηγείται μία συνηθισμένη ερωτική ιστορία, από αυτές που βίωσαν και βιώνουν καθημερινά όσοι ερωτεύθηκαν... 

Μία ερωτική ιστορία της καθημερινότητας με χιλιοειπωμένες στερεότυπες φράσεις που ανταλλάσσουν μία γυναίκα και ένας άνδρας...

Στο μεγάλο ποτέ 

Στη μεγάλη νύχτα στη μικρή ημέρα

στο μεγάλο ποτέ στο μικρό πάντα

θα σ᾽αγαπώ

Αυτό του τραγουδούσε

Η καρδιά-του επάνω-της μονότονα χτυπούσε

Θάθελα ν᾽αγαπάς εμένα μοναχά

Έλεγε πως ήτανε τρελός γι᾽αυτή

και πως μαζί-του εκείνη ήταν πολύ καλή

Στο μεγάλο ποτέ στο μικρό πάντα

στη μεγάλη μέρα και στη νύχτα τη μικρή

Ναι βέβαια

σου λέω πως σ᾽αγαπώ

σ᾽αγαπώ ως το θάνατο

σ᾽αγαπώ για να ζω

Και δεν θέλω να πω πως μονάχα εσένα αγαπώ

πως δεν θέλω να φύγω

να φύγω για να ξαναγυρίσω

πως δεν μ᾽αρέσει να γελώ

και πως από τα τρυφερά παράπονά-σου δεν προτιμώ

το γέλιο-σου

Μονάχα εμένα ν᾽αγαπάς

λέει εκείνη

αλλιώς δεν αξίζει

Προσπάθησε να καταλάβεις

Να καταλάβω αυτό δεν έχει σημασία

Έχεις δίκιο δεν έχει σημασία

σημασία έχεις να ξέρεις

Δεν θέλω τίποτα να ξέρω

Έχεις δίκιο

δεν έχει σημασία το να ξέρεις

σημασία έχεις να ζεις να είσαι να υπάρχεις

Δεν έχουν σημασία όλα αυτά

θέλω να μ᾽αγαπάς

και μόνο εμένα ν᾽αγαπάς

μα θέλω να σ᾽αγαπάν κι οι άλλες

κι εσύ να λες όχι σ᾽αυτές

για χάρη-μου

Τρομερή η πλεονεξία-σου

Δεν φταίω εγώ έτσι είμαι φτιαγμένη

Καλά λέει εκείνος και φεύγει

Στο μεγάλο ποτέ στη μικρή ημέρα

στη μεγάλη νύχτα στο μικρό πάντα

Δεν αξίζει τον κόπο να ξανάρθω

Του πέταξε τις βαλίτσες απ᾽το παράθυρο

και νάτος μεσ᾽στο δρόμο

μόνος με τις βαλίτσες

Να τώρα είμ' ολομόναχος σαν σκύλος

κάτω απ᾽τη βροχή

έπειτα βλέπει ότι δεν βρέχει

είναι λυπηρό

δεν πέτυχε πολύ

τέλος πάντων δεν μπορεί όλα τα βράδια να έχει

χιονοθύελλα

και το σκηνικό δεν είναι πάντα όπως τ᾽ονειρευτήκαμε

δραματικό

Ο άντρας αφήνει να πέσουν οι βαλίτσες

τα πουκάμισα η ηλεκτρική μηχανή του ξυρίσματος

τα μπουκάλια με τα ποτά

και με τα χέρια στις τσέπες

σηκωμένο το γιακά της καμπαρντίνας

χώνεται μέσα στην ομίχλη

Δεν υπάρχει ομίχλη

αλλά ο άντρας σκέφτεται

Αφήνω τα πράγματα χώνομαι μέσα στην ομίχλη

Λοιπόν υπάρχει ομίχλη

κι ο άντρας είναι μέσα στην ομίχλη

και σκέφτεται τον μεγάλο-του έρωτα

και κουρντίζει τα βιολιά της θύμησης

και βιάζει το βήμα γιατί κάνει κρύο

και περνάει μια γέφυρα και γυρίζει πίσω και περνάει μια

άλλη γέφυρα

και δεν ξέρει γιατί

Άντρες και γυναίκες βγαίνουν από ένα σινεμά όπου

πίσω από μια αφίσα ...

...............

Σας αφήνω να τελειώσετε εσείς την ιστορία του Ζακ Πρεβέρ.

Ζακ Πρεβέρ, Ποιήματα, μετάφραση
Βαγγέλη Χατζηδημητρίου, έκδ. 4η, έκδ. Θεωρία, Αθήνα 1982, σσ. 150 -157.

Poéme / Poémes d'Jacques Prévert

Au grand jamais 

A la grande nuit au petit jour au grand jamais au petit toujours je t'aimerai

Voilà ce qu'il lui chantait

Son cœur à elle lui battait froid

Je voudrais que tu n'aimes que moi

Il lui disait qu'il était fou d'elle

et qu'elle était par trop raisonnable de lui

Au grand jamais au petit toujours au grand jour et à la petite nuit

Bien sûr

si je te dis je t'aime

je t'aime à en mourir

c'est un peu aussi pour en vivre

Et je ne veux pas dire que je n'aime que toi

que je n'aime pas partir

partir pour revenir

que je n'aime pas rire

et qu'à tes tendres plaintes je ne préfère pas ton sourire

N'aime que moi

dit-elle

ou alors ça ne compte pas

Essaie de comprendre

Comprendre ça ne m'intéresse pas

Tu as raison il ne s'agit pas de comprendre il s'agit de savoir

Je ne veux rien savoir

Tuas raison

il ne s'agit pas de savoir

il s'agit de vivre d'être d'exister

Tout ça n'existe pas

je veux que tu m'aimes

et que tu n'aimes que moi

mais je veux que les autres t'aiment

et que tu te refuses à elles

à cause de moi

Terriblement avide

Est-ce ma faute je suis comme ça

Bon dit-il et il s'en va

Au grand jamais au petit jour à la grande nuit au petit toujours

Ce n'est pas la peine de revenir

Elle a jeté les valises par la fenêtre et il est dans la rue seul avec les valises

Voilà maintenant que je suis tout seul comme un chien

sous la pluie puis il constate qu'il ne pleut pas c'est dommage c'est moins réussi enfin on ne peut pas avoir tous les soirs une tempête de

neige et le décor n'est pas toujours dramatique à souhait

L'homme laisse tomber les valises les chemises le rasoir électrique les flacons

et les mains dans les poches le col de pardessus relevé il fonce dans le brouillard il n'y a pas de brouillard mais l'homme pense

J'abandonne les bagages je fonce dans le brouillard

Alors il y a du brouillard

et l'homme est dans le brouillard

et pense à son grand amour

et remue les riolons du souvenir

et presse le pas parc© qu'il fait froid

et passe un pont et revient sur ses pas et passe un autre

pont et ne sait pas pourquoi

Des hommes et des femmes sortent d'un cinéma où

derrière une affiche il y a un prélat

Et la foule s'en va la lumière s'éteint le prêtre reste là

Qu'est-ce qu'il peut bien foutre derrière cette affiche ce prêtre-là

Comme l'homme le regarde le prêtre disparaît

mais passe de temps en temps la tête

comme le petit capucin de la petite maisonnette des très

rustiques baromètres une tête plate et livide comme une lune malade comme un trop vieux blanc d'œuf sur une assiette très

sale

Et puis après tout qu'est-ce que ça peut me foutre

Ce cinéma

c'est peut-être sa boîte de nuit à ce prêtre