 |
| Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech - Butterfly Boat This 'ship of dreams' is one of Dali's most famous butterfly paintings. |
Πάρε μου τον αέρα, όμως
Μη μου παίρνεις το γέλιο σου…
Μη μου παίρνεις το ρόδο
Την αιχμή της λόγχης σου
Το νερό που αίφνης
Στη χαρά σου αναβλύζει
Το ξαφνικό το κύμα
Το αργυρό που σε γεννά…
Ο αγώνας μου σκληρός και επιστρέφω
Κάποιες φορές με μάτια
Κουρασμένα απ’ το να βλέπω
Τη Γη που δεν αλλάζει
Αλλά σαν μπω στο γέλιο σου
Ανεβαίνει ως τα ουράνια να με βρει
Και μου ανοίγει όλες
Τις πόρτες της ζωής…
Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή
Την ώρα δείξε την αιχμή
Του γέλιου σου, κι αν αίφνης
Δεις το αίμα μου να βάφει
Τις πέτρες του δρόμου
Γέλα, γιατί το γέλιο σου
Θα είναι για τα χέρια μου
Σαν δροσερό σπαθί…
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου
Πρέπει το γέλιο σου να υψώσει
Τον αφρισμένο καταρράχτη του
Και με την Άνοιξη, αγάπη
Το γέλιο σου το θέλω σαν
Το λουλούδι που περίμενα
Τον κυανό ανθό, το ρόδο
Της εύηχης πατρίδας μου…
Γέλα με τη νύχτα
Με τη μέρα ή με το φεγγάρι
Γέλα με τους στριφογυριστούς
Δρόμους του νησιού
Γέλα μ’ αυτό το αδέξιο
Αγόρι που σε αγαπάει
Όμως όταν εγώ ανοίγω
Τα μάτια και τα κλείνω
Όταν τα βήματα μου φεύγουν
Κι όταν γυρνούν
Να μου αρνηθείς ψωμί, αέρα
Φως και Άνοιξη
Αλλά το γέλιο σου ποτέ
Γιατί θα πέθαινα…
Take bread away from me, if you wish,
take air away, but
do not take from me your laughter.
Do not take away the rose,
the lance flower that you pluck,
the water that suddenly
bursts forth in joy,
the sudden wave
of silver born in you.
My struggle is harsh and I come back
with eyes tired
at times from having seen
the unchanging earth,
but when your laughter enters
it rises to the sky seeking me
and it opens for me all
the doors of life.
My love, in the darkest
hour your laughter
opens, and if suddenly
you see my blood staining
the stones of the street,
laugh, because your laughter
will be for my hands
like a fresh sword.
Next to the sea in the autumn,
your laughter must raise
its foamy cascade,
and in the spring, love,
I want your laughter like
the flower I was waiting for,
the blue flower, the rose
of my echoing country.
Laugh at the night,
at the day, at the moon,
laugh at the twisted
streets of the island,
laugh at this clumsy
boy who loves you,
but when I open
my eyes and close them,
when my steps go,
when my steps return,
deny me bread, air,
light, spring,
but never your laughter
for I would die.
Pablo Neruda
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου