ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: «Ελένη»
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
Κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
Και λόγια
Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!
The words that gave birth to starlight got drenched
All the words whose unique destination was You!
Whither shall we stretch out hands
now time no more consider us
Whither shall we rest our eyes
now the distant lines have foundered in the clouds
Now your eyelids have closed on our landscapes
And we –as if the fog entered us- are
Alone all alone surrounded by your dead images.
Forehead to the windowpane we keep sleepless watch
over new grief
It is not death shall cast us down since You exist
Since elsewhere a wind exists wholly to live you
To dress you from close by as our hope dresses you from afar
Since elsewhere greenest prairies exist
Beyond your laughter as far as the sun
Telling it in confidence that we shall meet again
Not it is not death we shall confront
But just a tiny drop of autumn rain
A turbid emotion
The smell of damp earth within our souls that continually grow
more distant…
Odysseas Elytis - From the poem ❝Helen❞
All the words whose unique destination was You!
Whither shall we stretch out hands
now time no more consider us
Whither shall we rest our eyes
now the distant lines have foundered in the clouds
Now your eyelids have closed on our landscapes
And we –as if the fog entered us- are
Alone all alone surrounded by your dead images.
Forehead to the windowpane we keep sleepless watch
over new grief
It is not death shall cast us down since You exist
Since elsewhere a wind exists wholly to live you
To dress you from close by as our hope dresses you from afar
Since elsewhere greenest prairies exist
Beyond your laughter as far as the sun
Telling it in confidence that we shall meet again
Not it is not death we shall confront
But just a tiny drop of autumn rain
A turbid emotion
The smell of damp earth within our souls that continually grow
more distant…
Odysseas Elytis - From the poem ❝Helen❞
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου