Τάσος Λειβαδίτης — Περιμένοντας το βράδυ

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

Κ’ η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη

πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο και

ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο, το

παρελθόν ένα αίνιγμα,

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο

βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό, οι

ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κ’ η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά

εξήγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Από την Ενότητα «ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΑ ΦΩΤΑ», 

της Συλλογής «ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ» (1985)

https://www.youtube.com/watch?v=yOvD9nwPmjc