Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
————————————————
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω, ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο...
Σελίδες
▼
Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017
Νίκος Γκάτσος — Δάκρυα του Φθινοπώρου «Σε τραγούδησα/σα μιαν απέραντη αμμουδιά σα μια ροδιά/χωρίς κλαδιά.»
Φθινοπώριασε κι άκουσα το στερνό τ’ αντίο σου φθινοπώριασε κι έκλεισα το πικρό βιβλίο σου.
Σε τραγούδησα σα μιαν απέραντη αμμουδιά σα μια ροδιά χωρίς κλαδιά. Σε τραγούδησα σα μια μεγάλη ακρογιαλιά σα μια φωλιά χωρίς πουλιά.
Φθινοπώριασε κι έσβησε το ξανθό σου το αστέρι φθινοπώριασε κι έγινε βορινό πια τ’ αγέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου