Γιάννης Ρίτσος — Εαρινή Συμφωνία XXI Πώς μπορεί η γη/να κρατήσει στα χέρια/της τόση ευτυχία;

Couple Love

Τα μαλλιά σου
αρωματίζουν τη νύχτα.

Στο βλέφαρο του φεγγαριού
στεγνό
το δάκρυ της αμφιβολίας.

Πληρωμένοι
ανυστερόβουλοι
δίχως να ζητάμε
δίχως να περιμένουμε
εγγίζουμε τα βάθη
του κόσμου.

Στις διάφανες φλέβες
των λουλουδιών
ακούμε
το ρόδινο σφυγμό της διάρκειας
που συγγενεύει με το αίμα μας.

Ακούμε την καρδιά των εντόμων
και των φύλλων
να πάλλει σιμά στην καρδιά μας.

Ήρθαν όλα
να εμπιστευθούν το μυστικό τους
στα χέρια μας.

Πώς θα βαστάξουμε
στους φιλημένους ώμους μας
όλη την πλάση;

Οι αιώνες προετοίμαζαν
αυτή τη στιγμή
για να χαρεί η αιωνιότητα
ακέριο το λαμπρό της πρόσωπο
μες στον καθρέφτη του φιλιού μας.

Η πλήρωση έφτασε.
Δε μένει τίποτ' άλλο.

Τύλιξέ με.
Φοβούμαι, αγαπημένη.

Πώς μπορεί η γη
να κρατήσει στα χέρια της
τόση ευτυχία;

Μια πέτρα θα ραγίσει
το γυαλί της σιγής.
Κι η συντριβή θα γείρει
το χλωμό της μέτωπο
στη σκεφτική παλάμη

Εξάντλησε τα ρόδα μου
πριν το ρήγμα φανεί
πριν αναβλύσει πάλι
απ' την πληγή
το αστείρευτο άσμα.