Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να
την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), ύστερα θα
βγούμε
στους δρόμους, θα βρέχει κ’ η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική
της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα
φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί
γνωρίζουν
την αθωότητα μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε
την
πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει - είναι
απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο
λοιπόν. Ας
ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά
το τέλος μίας εποχής.
από τη Συλλογή Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ
ΕΝΟΤΗΤΑ: ΔΑΦΝΕΣ ΓΙΑ ΝΙΚΗΜΕΝΟΥΣ - 1983