Παραφορτώθηκε μόσχο η καρδιά μου
μα η μεγάλη εκκλησιά δεν λειτούργησε ακόμη.
Περιμένω ν’ ακούσω κ’ εγώ τις καμπάνες της.
Θαρρώ πως κουβάλησα μια πέτρα κ’ εγώ,
που τώρα δε φαίνεται – το βλέπω απ’ τα χέρια μου
που είναι σκισμένα – μια πέτρα που χτίστηκε,
κάπου, στους τοίχους ή στα θεμέλια της.
Περιμένω κ’ εγώ, μπορεί να προφτάσω
το μεγάλο πρωί που οι καρδιές των μητέρων
θα βγάλουνε μες απ’ τους πόρους του στήθους τους
άνθη καθώς οι βράχοι την άνοιξη.
Περιμένω κοιτάζοντας, δίχως παράπονο,
τον ήλιο που δένει τη γης με την ύπαρξη.
Δεν είδα άλλο όνειρο. Πάντα μου σφύριζα τ
ο ίδιο τραγούδι – αν τυχόν δεν προφτάσω
νάχω αφήσει τουλάχιστο τη φωνή μου στα χείλη
των παιδιών: «αλληλούια…»
Εγώ δε θα είμαι. Μπορεί να μην είμαι
γι’ αυτό προσπαθώ να γράψω τουλάχιστο
αυτό το βιβλίο.
Ένα βιβλίο
που θάναι σα νάκαμα άσπρες λαμπάδες
την ψυχή μου και θάναι σα να τις άφησα
δίπλα στην είσοδο.
Ένα βιβλίο:
Ν’ ακούγεται πάντα η καρδιά μου, καθώς
ένα κύμα άνοιξης που έρχεται.
Παραδίνω τον κόσμο μου. Παραδίνω τη γης,
τον ήλιο ανατέλλοντα. Παραδίνω κινούμενο
το νερό.
Τα δάση αναβράζοντα. Παραδίνω
το στάρι, τα σταφύλια, τα άνθη.
Τις πηγές μου απ’ όπου ανάβλυζε η ποίηση.
Ένα βιβλίο: παράδοση
και παραλαβή της αγάπης.