Γιάννης Ρίτσος — Το σβησμένο φανάρι

Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα θά ῾θελᾳ νὰ σᾶς ἀφήσω τὸν τρόπο
τῆς ἀλλαγῆς τῶν χρωμάτων πρὸς τὸ ἀσῆμι καὶ τὸ ρόδινο
ὅταν ἡ πόρτα κλείνει καὶ σκοτεινιάζουν τὰ δωμάτια

...............

θά ῾θέλᾳ - λέει - ν᾿ ἀφήσω στὸν καθένα σας αὐτὸ τὸ βλέμμα
τοῦ ἤρεμου θαυμασμοῦ μπροστὰ στὸ λιόγερμα. Θά ῾θέλᾳ ἀκόμη
νὰ σᾶς ἀφήσω τὸ περίλυπο ἄκουσμα
τῆς ἔρημης φωνῆς τοῦ ἰχθυοπώλη στὰ πρωινὰ τοῦ Ἰουλίου
καὶ τὸ βόμβο τῆς μέλισσας μέσα σ᾿ ἕνα τριαντάφυλλο
ἢ τὸ ἄηχο «ἄχ» μιᾶς λευκῆς πεταλούδας πλάι στὸ μὼβ λουλούδι.
Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα θά ῾θελᾳ νὰ σᾶς ἀφήσω τὸν τρόπο
τῆς ἀλλαγῆς τῶν χρωμάτων πρὸς τὸ ἀσῆμι καὶ τὸ ρόδινο
ὅταν ἡ πόρτα κλείνει καὶ σκοτεινιάζουν τὰ δωμάτια
κι ὡστόσο οἱ καθρέφτες διατηροῦν ἀνέπαφη
τὴν εἰκόνα τῆς θάλασσας, γι᾿ αὐτὸ γαλανίζουν τὰ σεντόνια
στὸ μεγάλο γαμήλιο κρεβάτι τῶν νεκρῶν. Θά ῾θελα ἀλλὰ
τούτη τὴν ὥρα μὲ πρόλαβε ὁ Ἀόρατος,
ὁ Πανταχοῦ καὶ Πάντοτε Παρών, μοῦ ῾σβησε τὸ φανάρι
καὶ πιὰ δὲ βλέπω οὔτε νὰ δείξω τίποτα κι οὔτε νὰ περπατήσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος — Ο ήλιος μου

Μου πήραν τον ήλιο μου, αλλά εγώ θα τον βρω.
Κανόνισα μια μυστική συνάντηση μαζί του
όπως εκείνος που πηγαίνει για παράνομο τύπο
ή για παράνομο υλικό. Θα γιομίσω τον κόρφο μου

μεγάλα φύλλα χρυσαφιού και λάμπες για την κρύπτη μου,
πριν μου αφανίσουν την ψυχή να την κυκλοφορήσω
χέρι με χέρι μες στην νύχτα.

Ποιήματα «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ»

Νικηφόρος Βρεττάκος — Η προσβολή

«πίσω απ’ τις λέξεις μου» έλεγε «στέκονται όρθιοι όλοι
οι προσβλημένοι αυτού του κόσμου και χειρονομούν».

Κάθε που γίνονταν κακό, οπουδήποτε, αυτόν
έλεγε ότι πρόσβαλαν˙ κάθε φορά κρατούσε
το στήθος του σα να πληγώθηκε. Κι’ όταν μιλούσε,
«πίσω απ’ τις λέξεις μου» έλεγε «στέκονται όρθιοι όλοι
οι προσβλημένοι αυτού του κόσμου και χειρονομούν».
Κ’ έλεγε: «εμένα πρόσβαλες κι ας είμαι ο οποιοσδήποτε
σ’ ένα οποιοδήποτε σημείο της γης –ένας πολίτης
σε μια πατρίδα ή κι απλώς ένας φιλοξενούμενος
κάτω απ’ του ήλιου τη σκηνή, δίχως πατρίδα.»

Ποιήματα «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ»

Νικηφόρος Βρεττάκος — Απογύμνωση

Πιεσμένος στο χώμα, θα γυρίσω τις πλάτες μου να μη βλέπω
και έρποντας, έρποντας, θ’ αποσυρθώ στο καλύβι μου,
στο μέλλον μου, στη σκηνή μου, σε μια σταγόνα αέρος.

Όταν θα τελειώσουνε τα τραγούδια,
όταν η ποίηση θα χτυπήσει τα χέρια της
όπως όταν σημαίνει η τελευταία καμπάνα
μιας μέρας που τέλειωσε – τότε,
φτωχός, φτωχότατος άνθρωπος,
ένα με τα πράγματα και τις πέτρες,
θάχω βγάλει το ρούχο που μούδωσε ο Θεός,
το καπέλο που με προστάτευε, τα παπούτσια,
το ρολόι μου για το χρόνο,
το δαχτυλίδι του αρραβώνα μου.
Πιεσμένος στο χώμα, θα γυρίσω τις πλάτες μου να μη βλέπω
και έρποντας, έρποντας, θ’ αποσυρθώ στο καλύβι μου,
στο μέλλον μου, στη σκηνή μου, σε μια σταγόνα αέρος.

Τα ποιήματα ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ