Συνήθως
τα βράδια κάθομαι και διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες στον
εαυτό μου
ή
έμπαινα στον κήπο που ήταν ζωγραφισμένος στην παλιά μπάντα
του τοίχου – η άνοιξη είναι αιώνια εκεί –
θυμάσαι
που ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε τον Θεό ή
ονειρευόμαστε ν’ αγγίξουμε το μυστήριο ενός κοριτσίστικου
απογεύματος,
κ’
ύστερα τα πένθη, οι θλιβερές επέτειοι, ένα χρώμα σταχτί στον
ουρανό
η
μητέρα που κάθε τόσο άφηνε το εργόχειρό της να πέσει στο
πάτωμα για να σκύψει να δει τους νεκρούς της
κι
εγώ που τις νύχτες ήταν αδύνατον να κοιμηθώ, έχοντας χάσει
τον ύπνο μου μέσα σ’ ένα παραμύθι.
Λοιπόν,
τι κερδίσαμε; Τι θα μείνει; Πώς θα σωθούμε;
Στο
υπόγειο μαζεύτηκαν σωρός τα πράγματα από άλλες εποχές.
Πότε
θα ξεχάσουμε;
Απέραντες
παιδικές ώρες όταν δεν έφτανε έν’ ατέλειωτο καλοκαίρι
για
να πάμε απ’ τη μια ροδιά στην άλλη. Κι ω φθινόπωρο που
μας πήγες
πιο πέρα…
* Στο χειρόγραφο υπήρχε και 2ος τίτλος: ΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ;
* Στο χειρόγραφο υπήρχε και 2ος τίτλος: ΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ;
Συλλογή: «ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ A'», 1990
Εκδόσεις Μετρονόμος, τόμος 3ος, σελ. 425