Τάσος Λειβαδίτης — Το παιδικό σφύριγμα

«Κι ἐγώ, ὁ ἠλίθιος, ἀποροῦσα πού καμμιά φορά σφύριζε τόσο ἀμέριμνα.»

    Καθώς περπατούσαμε στόν ἔρημο δρόμο, ἄνοιξε τό σακάκι του
Καί μοῦ ’δειξε τό παιδικό του πρόσωπο «σαράντα χρόνια τώρα καί
δέν μπορῶ νά τό ἀποχωριστῶ» εἶπε - «ἐνῶ ἔπρεπε νά τό
’χω θάψει».
    Κι ἐγώ, ὁ ἠλίθιος, ἀποροῦσα πού καμμιά φορά σφύριζε τόσο
ἀμέριμνα.

Από την συλλογή "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", Β (1990)

Τάσος Λειβαδίτης — Το παράπονο του ποιητή «... Θεέ μου - δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.»

Ένα παλιό αισθηματικό κερί έκαιγε πάνω στο τραπέζι
τα φθαρμένα έπιπλα μου είχαν διδάξει την υπομονή
μόνο ένα, Θεέ μου - δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω
για τόσα φύλλα την άνοιξη.

Από την συλλογή "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", Γ (1990)