Justin Gaffrey Very Volumetric Painting
Ἡσύχασε ποίηση
Νερό μου βυθίσου. Ὅταν θἆναι καιρός
θά μᾶς στείλουνε μήνυμα.
Ἔλα,
τραγούδι μου, ἥλιε μου, ὄνειρο, μέλλον,
βυθίσου νερό μου. Ξαναγύρνα στήν κοίτη σου μές
στά κλαδιά τῆς χρυσῆς ἀρτηρίας πού τυλίγει
μ’ ἕνα δίχτυ ἀπό ἀμέτρητες φλέβες τό σῶμα μου.
Βυθίσου. Στο κόκκαλο. Μέσα. Στό βάθος.
Πιό μέσα. Ἀκούγεσαι. Ἀκόμα. Βυθίσου
νερό μου, βυθίσου, βυθίσου.
Πρέπει πρῶτα νά ζήσουμε. Ὅσο νά βρῶ
τήν ἄλλη μου στέγη, αὐτή τῶν βουνῶν
καί τῶν δέντρων, μοῦ χρειάζονται:
Τό τζάμι, ἡ φωτιά, τό ψωμί, τό πουκάμισο.
Προσπαθῶ νά τό κλείσω αὐτό τό νερό
πού κλονίζει τή στέρνα του σάν ἕνας χρυσός
σπασμός ἥλιου στά βάθη μου. Προσπαθῶ, ἀλλ’ αὐτό
ἀναβρύζει, θυμώνει, χτυπᾶ τά τοιχώματα,
βουΐζει. Δέν κάνω ἄλλο τίποτα, φράζω,
πιέζω, λυγοῦν νά σπάσουν τά δάχτυλα.
Εἶναι ἀσύλληπτη ἡ δύναμη αὐτοῦ τοῦ νεροῦ
πού τινάζεται μέσα μου νἄβγει στόν κόσμο.
Αὐτοῦ τοῦ νεροῦ. Αὐτοῦ τοῦ ἀγαπῶ.
Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ἡ πάλη μέ τόν καθημερινό δαίμονα", 1961
θά μᾶς στείλουνε μήνυμα.
Ἔλα,
τραγούδι μου, ἥλιε μου, ὄνειρο, μέλλον,
βυθίσου νερό μου. Ξαναγύρνα στήν κοίτη σου μές
στά κλαδιά τῆς χρυσῆς ἀρτηρίας πού τυλίγει
μ’ ἕνα δίχτυ ἀπό ἀμέτρητες φλέβες τό σῶμα μου.
Βυθίσου. Στο κόκκαλο. Μέσα. Στό βάθος.
Πιό μέσα. Ἀκούγεσαι. Ἀκόμα. Βυθίσου
νερό μου, βυθίσου, βυθίσου.
Πρέπει πρῶτα νά ζήσουμε. Ὅσο νά βρῶ
τήν ἄλλη μου στέγη, αὐτή τῶν βουνῶν
καί τῶν δέντρων, μοῦ χρειάζονται:
Τό τζάμι, ἡ φωτιά, τό ψωμί, τό πουκάμισο.
Προσπαθῶ νά τό κλείσω αὐτό τό νερό
πού κλονίζει τή στέρνα του σάν ἕνας χρυσός
σπασμός ἥλιου στά βάθη μου. Προσπαθῶ, ἀλλ’ αὐτό
ἀναβρύζει, θυμώνει, χτυπᾶ τά τοιχώματα,
βουΐζει. Δέν κάνω ἄλλο τίποτα, φράζω,
πιέζω, λυγοῦν νά σπάσουν τά δάχτυλα.
Εἶναι ἀσύλληπτη ἡ δύναμη αὐτοῦ τοῦ νεροῦ
πού τινάζεται μέσα μου νἄβγει στόν κόσμο.
Αὐτοῦ τοῦ νεροῦ. Αὐτοῦ τοῦ ἀγαπῶ.
Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ἡ πάλη μέ τόν καθημερινό δαίμονα", 1961