Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Ἐγώ, ὁ σέ λίγο ἀπερχόμενος, ὁ βαθιά εὐτυχής, ὁ τιμημένος ἐγώ
νά εἶμαι ἀπ’ τό χῶμα σου, δέν «ἐπέμφθην ἐιπεῖν οὐρανόθεν τό χαῖρε».
Ἀνεβαίνω ἀπ’ τά σπλάχνα σου κ’ ἐπιστρέφω στά σπλάχνα σου.
Στίς ρυτίδες μου ρέουν φῶς ἀπ’ τό φῶς σου καί θλίψη ἀπ’ τή θλί-
ψη σου.
Δέν γνωρίζω ἄν μέ ὅσα εἶπα τό χρέος ἐξοφλῶ τῆς φιλοξενίας σου.
Οὔτε μέ τόν ἥλιον ἔχω ἀνταποκριθεῖ στό ἥλιον πνεῦμα σου.
Γιατί εἶναι ἐδῶ πού ἀνάπνεα τόν ἀέρα σου κι ὅλο το σῶμα μου
ἔφεγγε. Ἄκουσα μέσα μου τήν ψυχή μου πού συνομιλοῦσε μαζί του
καί τήν ἀνακάλυψα.
Γιατί εἶναι ἐδῶ ὅπου πίνοντας τό νερό σου τό ἔκαμα αἰώνια πόσιμο.
…
Καί ὁ λόγος σου ὁ ἄφατος, μέ δίδαξε τό ἅπαντο.
Πληρωθῆκαν σοφίας ἡ ακοή καί σοφίας τό βλέμμα μου.
Ἔτσι πού ὅταν ἔλεγα «Ἥλιος» ἤ «Φῶς» ἤ «Θεός» νά ξέρω τί λέω.
Γιατί ἐσύ τήν ἁγία δωρεά τῆς ἀγάπης τοποθέτησες μέσα μου,
καμωμένη ἀπ’ ἀληθανθούς.
Κ’ εἶναι μ’ αὐτούς πού ἔχω πλέξει αὐτό τό σάν μικρό κύκλο
ἥλιου στεφάνι σου, σήμερα.
Καί τώρα, ἰδού· μέ τό ἴδιο αὐτό χέρι πού ἔγραφε τούς ὕμνους στό
φῶς, παίρνω χῶμα ἀπ’ τό χῶμα σου.
Σε φιλῶ καί σοῦ εὔχομαι, Ζωή ἐσαεί· Φῶς ἐσαεί· Λόγο ἐσαεί· ἐγώ
ὁ τρισχιλιομυριοστός σου μικρός υἱός
Νικηφόρος
Νικηφόρος Βρεττάκος - Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη
Επίλογος