 |
Van Gogh Σταροχώραφα Κατά Το Θερισμό
|
(Γεωργός – και η σύντροφός του)
Γεωργός
Τα μυστικά της Δήμητρας
μου ’μαθες
και γίνηκα της γης
τρυφερός εραστής,
και παιδευτής
ακούραστος.
Μου ’πες:
«Στον ουρανό η
ματιά σου πάντα.
Τ’ Αυγερινού το
κάλεσμα,
του Αποσπερίτη τ’
αθόρυβο διάβα
μη χάνεις,
των εποχών τις
αλλαγές μάθε ν’ ακούς,
να οσμίζεσαι απ’ των
ανέμων την ανάσα
και τ’ αλλιώτικο
φύσημα».
Γυναίκα
Μου πες: «Μάθε ν’
ανθίζεσαι,
πότ’ είν’ η ώρα, για
σπορά,
για θερισμό, για
λίχνισμα και γι άλεσμα
και γι αμπελιού τον
τρύγο,
για λιόκαρπου το
μάζωμα
και πότε πρέπει σ’
οψιγιά
ν’ απλώνεις τα σταφύλια».
Γεωργός
Και γίνανε τα φοβερά
των εποχών γυρίσματα
φίλοι και σύμμαχοί
μου.
Με χαλινάρια, με ζυγούς
τ’ άγριο ταυρί το
μέρεψα,
και τ’ άτι το
ατίθασο
φίλος μου γίνηκε
και γλήγορό μου
πόδι.
Της μάνας Γαίας
φροντιστής,
μ’ αυλάκια
καλοφρόντιστα ποτίζοντας το χώμα,
καρπίζω τ’ άγονα,
στα λεπτόγαια σπέρνω,
στα χρυσοτόπια της
Δήμητρας
κυμματισμοί ευλογίας
αέρινης,
των κόπων μου τα
δώρα.
Αγρίμια δάμασα,
συντρόφους
οικόσιτους, βοηθούς ακάματους
στο σκληρό της γης
τ’ όργωμα τα ’καμα.
Το χέρι μου τ’
αδύναμο,
με τ’ αλετριού το
σίδερο και του μυαλού τη φλόγα,
εγίνηκε κατακτητής
και στέριωσα και
πρόκοψα.
Γυναίκα
Γεμάτη η αυλή μου
μερωμένα ζωντανά,
όλα στη δούλεψή μου,
πλέριες οι αποθήκες
μου,
με ξηροκάρπια και
τροφές
για τους βαριούς
χειμώνες.
Χορός
Κι αυτά χάρη σε
σένα,
Πυρφόρε Προμηθέα,
προστάτη κι ευεργέτη
μας.
Βασιλική Π. Δεδούση